Odżywianie jest ważną sferą w życiu człowieka. Przeżywane przez nas stresy są częstym powodem podjadania, nadmiernego apetytu lub jego utraty. Również choroby somatyczne bywają związane z jego zaburzeniem.
Do zaburzeń odżywiania zaliczane są powszechnie znane jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa) oraz żarłoczność psychiczną (bulimia nervosa).
Objawy bulimii pojawiają się zwykle u dziewcząt i młodych kobiet, które wcześniej nieskutecznie próbowały odchudzać się stosując różne diety, i u których w wielu przypadkach wystąpiły uprzednio objawy anoreksji. W trakcie odchudzania pojawiają się u nich uporczywe myśli o jedzeniu, poczucie przymusu jedzenia, napady niekontrolowanego jedzenia i silne pragnienie. Niektóre osoby gromadzą pożywienie przed napadem żarłoczności. Później spożywają je w ukryciu. Inne osoby jedzą chaotycznie, co popadnie. Takie zachowanie wzbudza w nich poczucie winy. W celu zapobiegnięcia przyrostowi masy ciała, stosują wówczas różne metody, takie jak m.in. prowokowanie wymiotów bądź wymuszeniu na sobie ścisłej diety, często zagrażającej zdrowiu. Cykle jedzenia i przeczyszczenia odbywa się nawet kilkukrotnie podczas tygodnia. Pojawiają się również objawy fizyczne: awitaminoza, spadek elektrolitów, uszkodzenie szkliwa zębów, nieregularny okres, osłabienie serca i wątroby.
Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-10), aby można było rozpoznać bulimię, muszą wystąpić równocześnie wszystkie poniższe objawy:
- stałe zaabsorbowanie jedzeniem, pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia,
- powtarzające się epizody przejadania się, pochłanianie bez kontroli olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach czasu,
- przeciwdziałanie przybieraniu na wadze poprzez jedną z metod: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, okresowe głodówki, przyjmowanie leków tłumiących łaknienie, preparatów tarczycy lub środków moczopędnych,
- występujące w ciągu trzech miesięcy co najmniej dwa w tygodniu epizody objadania się i przeczyszczania,
- przesadna obawa przed otyłością – określanie nieprzekraczalnej granicy masy ciała znacznie poniżej optymalnej według lekarza; często, choć nie zawsze bulimię poprzedza epizod jadłowstrętu psychicznego, a okres dzielący te dwa zaburzenia wynosi od kilku miesięcy do kilku lat.
Chorzy na bulimię często mają obniżoną samoocenę, objawy depresyjne i stany lękowe. Czują się chorzy, ale nawet przez lata, ukrywają swoje objawy przed otoczeniem. Zalecane jest podjęcie kompleksowego leczenia. Najczęściej leczenie bulimii odbywa się w trybie ambulatoryjnym. W niektórych przypadkach konieczne jest leczenie w szpitalu. Konieczna może się okazać wizyta u dietetyka i psychologa oraz leki. W połączeniu ze sobą eliminują mechaniczne nawyki sięgania po jedzenie oraz poprawiają ogólny stan psychiczny chorego. Długotrwałe chorowanie na bulimię może prowadzić do powikłań praktycznie w całym organizmie. Bulimia szkodzi najbardziej układowi pokarmowemu. U kobiet może prowadzić do zaniku miesiączki oraz kłopotów z płodnością.
Wsparciem dla leczących się osób mogą być grupy Anonimowych Żarłoków, które działają na całym świecie. Od kilku lat są obecne także w Polsce. Listę miejsc, w których spotykają się osoby z problemem bulimii, można znaleźć na stronie http://www.anonimowizarlocy.org/
Jeśli potrzebujesz pomocy, zwróć się do pedagoga szkolnego pani Katarzyny Nowackiej, swojego lekarza pierwszego kontaktu, psychiatry bądź do najbliższej poradni terapii uzależnień.
Nauczyciele bibliotekarze