Karol Fryderyk Libelt

Urodził się w Poznaniu 8 kwietnia 1807r. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na Uniwersytecie Berlińskim, gdzie studiował filologię klasyczną, filozofię, nauki matematyczno-przyrodnicze. W krótkim czasie wysunął się na czoło demokratycznego odłamu młodzieży studiującej w tym mieście i założył wśród niej Towarzystwo Biblioteki Polskiej. W okresie tym poznał Adama Mickiewicza, który nie zrobił na nim najlepszego wrażenia. W roku 1830 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy o panteizmie w filozofii. Od tego czasu w życiu Libelta rozpoczął się nowy okres. Przede wszystkim wyruszył w podróż naukową do zachodnich Niemiec i Francji. Po wybuchu powstania Listopadowego wrócił z Paryża do Poznania. Walczył pod Ostrołęką, a następnie pod Chodczą. Przedostawszy się ze swoim oddziałem przez groblę skutecznie raził ogniem nieprzyjaciela. Pierś młodego podporucznika udekorowano Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari. Po powrocie w rodzinne strony, w 1832r. najpilniejszym zadaniem Libelta było zdobycie środków do życia. Bezskuteczne pozostawały starania Libelta o podjęcie pracy w szkolnictwie, udało mu się natomiast zdobyć zajęcie w Towarzystwie Naukowej Pomocy. Był czynny w działalności konspiracyjnej, mającej na celu wywołanie trójzaborowego powstania demokratycznego. Cieszył się ogromnym mirem wśród rodaków, uważano go za człowieka odważnego, nie wahającego się podjąć działania na rzecz wyzwolenia Ojczyzny.
Na taki okres przypada pierwsza faza wzmożonej działalności pisarskiej i dziennikarskiej Karola Libelta. W jednym tylko Tygodniku Literackim zamieścił w latach 1838-1841 aż 48 dużych rozpraw i recenzji. Współpracował z założonym w 1840r. Dziennikiem Domowym przeznaczonym przede wszystkim dla kobiet. Na łamach pisma ukazała się jedna z najbardziej znanych jego prac pt. Pomysły o wychowaniu ludu. W tym miejscu należy wspomnieć także o dwóch ważnych, wyprzedzających epokę, postulatach Libelta. Jego zdaniem w nauczanie ludu należało jako metodę stosować słowo żywe, gdyż to przylegało do serc i wyobraźni ludzi, gdy tymczasem słowo pisane nie miało tego powabu. Drugi postulat dotyczył nauczania starszych W tym samym czasie Towarzystwu Pomocy Naukowej Libelt zarzucał, że zbyt mało uwagi poświęca wyszukiwaniu talentów wśród młodzieży wiejskiej, wśród której ukrywa się skarb moralnych i umysłowych sił ludu. W swej wszechstronnej działalności, Karol Libelt bardzo często mówił o znaczeniu państwa dla narodu. Wiele uwagi poświęcał odwadze cywilnej oraz wychowaniu patriotycznemu i cnotom publicznym. Był doskonałym znawcą rolnictwa, o czym może świadczyć fakt, że 28 grudnia 1844r. wybrany został na wiceprezesa Dyrekcji Centralnej Towarzystwa Agronomicznego. W latach sześćdziesiątych XIX w. autorytet moralny Libelta wśród społeczeństwa sięgnął zenitu. Gdy w 1859r. demokraci polscy w Londynie nawiązał łączność z Wielkopolską, nadesłany przez nich projekt stworzenia organizacji powstańczej doręczono Libeltowi do oceny. Libelt był politykiem, pedagogiem, publicystą i dziennikarzem. Był posłem do Parlamentu Rzeszy, działaczem Ligi Polskiej oraz przez 7 lat, do chwili śmierci 9 czerwca 1875r. , prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Warto pamiętać, że jego działalność wywarła wpływ na dalsze losy narodu polskiego. Libelt pisał: Całe życie wyznawałem zasadę demokratyzmu to była moja wiara polityczna. Do 1846r. byłem członkiem Towarzystwa Demokratycznego, które tę zasadę postawiło sobie za cel działania i stwierdza do dziś z całą siłą przekonania, że lud jest podstawą i siłą społeczeństwa. Karol Fryderyk Libelt Tak brzmiało credo polityczne bojownika o wyzwolenie narodowe i społeczne oraz propagatora kultury narodowej, jednego z najwybitniejszych Polaków XIX wieku.