2 kwietnia to wyjątkowa data – Światowy Dzień Świadomości Autyzmu. To czas, w którym szczególnie zwracamy uwagę na osoby w spektrum autyzmu, ich potrzeby, wyzwania i niezwykłe zdolności. Nasza szkoła z włącza się w tę inicjatywę, aby szerzyć wiedzę na temat autyzmu i budować atmosferę akceptacji oraz zrozumienia.

Znasz kogoś, kto mówił Ci coś na ten temat, a Ty jeszcze nie wiesz, co to jest? Być może słyszałeś gdzieś i zastanawiasz się, co to za dziwna choroba? Otóż autyzm to nie choroba. To zaburzenie o podłożu neurologicznym, które powoduje, że osoby z autyzmem, chociaż wyglądają zupełnie zwyczajnie, zachowują się inaczej.

To zaburzenie o podłożu neurologicznym, które powoduje, że osoby z autyzmem, chociaż wyglądają zupełnie zwyczajnie, zachowują się inaczej. Trochę dziwacznie, a czasem nawet dość głupio. To autyzm powoduje, że ludzie tak dziwnie się zachowują.

Lekarze i psycholodzy określają autyzm jako całościowe zaburzenie rozwoju. Osoba z autyzmem już jako dziecko rozwija się inaczej niż rówieśnicy. Nauka nie zna jeszcze wszystkich przyczyn autyzmu, wiemy jednak, że mózg osoby z autyzmem funkcjonuje inaczej: odmiennie odbiera otaczający nas świat i inaczej przetwarza informacje. Z tego wynikają trudności osób z autyzmem w rozumieniu otaczającego je świata.

Autyzm jest niepełnosprawnością. Osoba nim dotknięta przez całe życie ma problemy, przede wszystkim w relacjach z innymi ludźmi.

Nie ma leku na autyzm. Autyzm diagnozowany jest zwykle we wczesnym dzieciństwie. Osoby z autyzmem zaczynają lepiej funkcjonować i radzić sobie w otoczeniu dzięki ciężkiej pracy w systematycznej, długiej terapii. Bardzo często lepiej się czują i są sprawniejsze w otoczeniu, które jest dla nich przewidywalne a inni ludzie rozumieją ich problemy.

Osoby z autyzmem mają wiele swoich specyficznych problemów, ale często mają też wyjątkowe umiejętności i zainteresowania. Na przykład wyróżniają się dobrą pamięcią, potrafią dokonywać skomplikowanych działań arytmetycznych albo posiadają bogatą wiedzę na jakiś temat.

Z okazji dzisiejszego święta przygotowaliśmy wiele działań, które pozwalają naszym uczniom i nauczycielom lepiej poznać tematykę autyzmu. W szkole pojawiła się gazetka informacyjna przybliżająca najważniejsze zagadnienia związane ze spektrum autyzmu. Cała szkoła „zamieniła się” w kolor niebieski – barwę kojarzoną z solidarnością z osobami autystycznymi.

Dodatkowo, nasi uczniowie przygotowali plakaty informacyjne, które rozwieszono na szkolnych korytarzach, a także specjalną audycję w szkolnym radiowęźle, w której przybliżono tematykę autyzmu, obalono mity i podkreślono, jak ważna jest empatia oraz akceptacja dla różnorodności.

Hasło, które przyświeca nam tego dnia, brzmi: „Potrafimy pięknie różnić się” – to przypomnienie, że każdy z nas jest inny, ale te różnice sprawiają, że świat staje się bogatszy i bardziej wartościowy.

Dziękujemy wszystkim, którzy zaangażowali się w organizację tego dnia i zachęcamy do dalszego zgłębiania wiedzy o autyzmie – bo im więcej wiemy, tym lepiej potrafimy wspierać i rozumieć tych, którzy na co dzień zmagają się z wyzwaniami wynikającymi ze spektrum autyzmu.

Koordynatorzy projektu, fot. GP

Zapraszamy do przeczytania wiersza NIEBIESKIE SKRZYDŁA, KTÓRE MÓWIĄ INACZEJ autorstwa Julii Wizner, uczennicy klasy 4d.

Wiersz dedykowany jest uczniom ze spektrum autyzmu.

Gdzie w sercu barwnych skrzydeł spotykają się marzenia,

czy w oczach tych, co inaczej widzą świat,

kryje się wzór tęczy, którą tworzymy?

Jak wiele pokonać musimy, by zrozumieć,

że różnorodność to nie przeszkoda, lecz dar,

z którego wyrasta piękno?

Czy uczucie radości może najpierw powstać z akceptacji,

w liliowych skrzydłach, co unoszą marzenia,

te ulotne, niezachwiane, jak wschodzące słońce?

Czy nie poczujemy wtedy wolności, co znosi wszystkie podziały?

A może w tej wielkiej mozaice skryta jest prawda,

że tylko razem,

możemy niepowtarzalny rodzaj tęczy namalować na niebie,

rozpędzić chmury zwątpienia i wykreować nową erę?

Gdzie kryją się ci, którzy wzniosą się ponad stygmaty naszych słabości,

tworząc wspólnie obraz otwartości?

Czy uda nam się dostrzec,

że każdy z nas jest powodem do uśmiechu,

bez względu na różnice?

A gdy wszystko zgaśnie, czy nasze serca nie staną się domem dla tych,

co pragną miłości bez lęku przed oceniającym wzrokiem?