W 200. rocznicę urodzin Senat RP podjął „uchwałę ustanawiającą 2021 Rokiem Cypriana Kamila Norwida-  wybitnego poety, dramatopisarza, prozaika i myśliciela, a także artysty sztuk pięknych. W twórczości swej, Norwid odwoływał się do narodowej i ogólnoeuropejskiej tradycji, a zarazem był odważnym nowatorem. „Twórczy wkład Norwida w nowoczesną polską literaturę, a szerzej w polską kulturę, jest ogromny, na wielu polach decydujący. W uznaniu zasług dla polskiej sztuki, dla polskiego życia umysłowego i polskiej kultury, ogłasza rok 2021 Rokiem Cypriana Norwida” – czytamy.

Rodziców Norwid stracił wcześnie, wychowywał się więc u krewnych na wsi. Do gimnazjum uczęszczał w Warszawie lecz mimo, że był uczniem wybitnie zdolnym, nie ukończył szkoły. Wyjechał na wieś, gdzie dużo czytał, poznał dobrze klasyków literatury polskiej. Szczególnie cenił twórczość Jana Kochanowskiego. Wrócił do Warszawy i uczył się malarstwa w prywatnej szkole. Zmuszony trudnymi warunkami materialnymi, rozpoczął pracę zarobkowo jako urzędnik. W 1840 zadebiutował na łamach prasy warszawskiej wierszami osadzonymi w konwencji romantycznej. W 1842 opuścił Warszawę, by już nigdy nie powrócić do kraju. Podróżował po Europie, zwiedzał Niemcy i Włochy. „We Florencji zapisał się na wydział rzeźby akademii sztuk pięknych. Miejsca odwiedzane przez niego, dzieła sztuki, a także biografie artystów stały się źródłem inspiracji twórczej”. Zawody miłosne, a następnie pobyt w  więzieniu, spowodowały, że Norwid  wyjechał do Brukseli,  następnie do Rzymu, przyjmując dobrowolnie status emigranta.

W trakcie swoich podróży poznał Mickiewicza, zaprzyjaźnił się z  Krasińskim, uzyskał audiencję u papieża Piusa IX, spotkał  Słowackiego, Chopina oraz Witwickiego. Rozmowy z wielkimi twórcami zaowocowały m.in. cyklem: Czarne kwiaty. 

Norwid angażował się w polityczną działalność polskich stronnictw emigracyjnych. Z tego okresu pochodzą utwory: Wigilia, Pieśni społecznej cztery stron, Niewola, Psalmów-psalm, dramat Zwolon oraz poetycki traktat filozoficzny Promethidion. Utwory te, sytuowały dyskusję o problemach romantyzmu polskiego, także o kwestii niepodległościowej.

Norwid nękany kłopotami finansowymi i rozgoryczony atakami na swoją twórczość wyruszył do Londynu, a stamtąd do Nowego Jorku. Mimo rozmaitych prac dorywczych jego sytuacja w Ameryce była beznadziejna. Tylko dzięki pomocy przyjaciół udało mu się powrócić do Paryża, którego już nie opuścił do końca życia. Niepowodzenia na polu literatury, w niewielkim stopniu, rekompensowały mu sukcesy oratorskie.  Bieda zmusiła go do zamieszkania w1877 w Ivry koło Paryża w Zakładzie Św. Kazimierza, przeznaczonym dla polskich sierot i weteranów. Norwid zmarł 23 V 1883 w Paryżu.

„Twórczość Cypriana Kamila Norwida, tak bardzo oryginalna, wybiegająca swoimi ideami w przyszłość i nowatorska pod względem artystycznym, była niedoceniana przez długie lata, nierozumiana, a potem zapomniana. Odkrył ją, dopiero na początku XX wieku, krytyk literacki Zenon Przesmycki. Od tej pory rozpoczął się renesans Norwida. Jest uważany za prekursora modernizmu. Ujrzano w nim wielkiego i oryginalnego poetę, zaczęto zbierać jego utwory, wydawać je i badać”. Współcześnie, jest uważany za jednego z najoryginalniejszych poetów i myślicieli, nie tylko XIX wieku.  Wśród najbardziej znanych dzieł wymienić można: Dialog zmarłych- akwaforta, sucha igła czy Pytania- akwaforta, zaś liryków: Bema pamięci żałobny rapsod, Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie, Do obywatela Johna Brown, W Weronie, Italiam!, Italiam!, Moja ojczyzna. Norwid jest autorem licznych poematów,  dramatów i noweli. Od początku lat siedemdziesiątych  XX wieku jego twórczość popularyzował Czesław Niemen, wykonując teksty utworów poety do własnej muzyki.  Norwid jest również autorem kilkunastu obrazów olejnych, z których do dziś przetrwały cztery.

Zachęcamy wszystkich do zapoznania się z twórczością Cypriana Kamila Norwida, której ofertę znajdziecie w bibliotece szkolnej.

Nauczyciele bibliotekarze